Een boom vol leven. Net als de familie

(Artikel 3 van de 5)
De eerste ontmoeting met de boom. Het deed wat met mij. Er gebeurde nog meer in die tijd. En ondertussen bleef ik mij regelmatig afvragen: had mijn oma hier ook gestaan? Had ze op een warme zomerdag loom met haar rug tegen de boom aangeleund? Gaf hij haar vertrouwen en steun? Dat wat er ook gebeurde, hij er altijd zou zijn?

Het moet het voorjaar van 2022 zijn geweest, dat ik de boom voor het eerste ontmoette. Hoewel ik na het sterven van mijn oma eerder in Nijkerk was geweest, had ik de precieze plek van de boom nog niet gevonden. Dat veranderde toen ik op bezoek ging bij een van de zussen van mijn oma. Het duurde even voor we dit bezoek konden inplannen door de coronatijd waarin wij leefden.

Ik had haar ontmoet tijdens de begrafenis van oma, in januari 2020, twee jaar eerder.

We hadden vanaf het eerste moment een bijzondere klik; zonder dit van elkaar te weten, bleek mijn oma in allebei onze levens een belangrijke en zeer positieve rol te hebben gespeeld. En ik bleek meer met deze zus te delen: onze liefde voor de familiegeschiedenis. Ze zou mij vanaf dat moment samen met andere familieleden, zoals een achternicht en mijn moeder, helpen om zoveel mogelijk te weten te komen over de familie. Er bleek een schat aan digitale stukken met foto’s, stamboomonderzoeken en zelfs een interview met haar vader en delen van zijn dagboek, beschikbaar te zijn.

Ik was al vrij ver met mijn onderzoek, toen ik die koude dag in het voorjaar met mijn oudtante afsprak. We wandelden door Nijkerk, ze liet mij allemaal bekende plekken zien uit haar en mijn oma’s jeugd. Eindelijk zag ik nu met eigen ogen waar mijn oma’s jeugdverhalen zich moesten hebben afgespeeld. Ook bezochten we de oude begraafplaats waar zoveel familieleden van ons lagen. Zelfs de plek waar de zo jong gestorven moeder van mijn oma in 1938 was begraven, kon ze mij daar nog laten zien. Het raakte mij. Ik moest denken aan oma, toen ze mij lang geleden vertelde hoe het was om haar moeder te verliezen als jong meisje. Wat voelde mijn oma ineens dichtbij.

We wandelden verder. Ik was opgelucht om te zien dat er nog steeds veel plekken zijn waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan in Nijkerk. Het meest zichtbaar is dat in de oude binnenstad en bij de oude gebouwen en boerderijen in de omgeving. Minder opvallend, zijn de bomen. Die prachtige, grote bomen, die zo’n eigen wil lijken te hebben als je ziet in wat voor bijzondere bochten ze groeien.

Zoals de oude boom die bij het “historische huize de Brink” staat. En de scheve leilinde, de boom die altijd voor de boerderij van mijn voorouders heeft gestaan. En die er nog steeds staat, terwijl de boerderij plaats heeft moeten maken voor nieuwbouw.

We wandelden naar de Holkerweg en bleven even kijken. De boom leek mij oud en ook een beetje kwetsbaar. Ik vroeg mij af hoe oud leilindes konden worden. Daar, ter plekke, ontstond een idee. Wat als het nou mogelijk was om takken van de boom te stekken, zodat de boom als een familie(stam)boom zou kunnen voortleven? Op verschillende plekken in Nederland, bij nazaten van de familie? Ik deelde het idee met mijn oudtante. Het zaadje was geplant.

Ontmoeting met en bij de boom

Niet lang na mijn eerste kennismaking met de boom, ging ik terug. Het idee had mij niet losgelaten. Weer stond ik stil bij de leilinde, maar nu nam ik langer de tijd. De dikke stam, die zo vreemd scheef gegroeid was, voelde ruw. Als een oude huid. Ik raakte de stam aan. Wie zouden hier net als ik zo hebben gestaan? De boom voorzichtig aanrakend? Ik moest denken aan de foto die ik van mijn oma had gevonden….

Het voelde vreemd vertrouwd. Het voorjaar hing in de lucht. Ik zag dat de boom heel veel jonge takken had. Alsof ze allemaal in korte tijd uit de dikke stammen waren gegroeid. Ik moet er dat eerste bezoek een tijdje gestaan hebben, gebiologeerd kijkend naar die prachtige boom.

Tot er ineens een dame aan kwam, uit het huis dat op de plek staat waar ooit de boerderij van mijn voorouders was.

Ze vertelde dat zij, toen zij er een aantal jaren geleden kwamen wonen, weg waren van de oude boom die zo vlak bij hun huis stond. De boom bleek door de gemeente te worden onderhouden. Het was een van de oudste bomen van Nijkerk. Het had echter niet veel gescheeld of de gemeente had besloten de boom te kappen, maar gelukkig had dit voorkomen kunnen worden. Lees daarover in het vorige artikel.

Die eerste ontmoeting met en bij de boom, zou het begin worden van een nieuw avontuur. Voor mij en mijn familie, de nazaten van het gezin dat zo lang bij de boom gewoond had.