Franse taal & liefde Francofiel zijn: het is geen afwijking, het is een liefde voor het (Franse) leven! De sensitieve, soms ronduit complexe, maar vooral prachtige Franse taal.. j’adore! En dan de grappige, opvallende verschillen tussen Nederlanders en Fransen, het laat mij elke keer weer grinniken. Hoe ik aan deze afwijking ben gekomen Zoals als zoveel kinderen uit de jaren 80 ging ik elk jaar met mijn ouders naar Zuid-Frankrijk. Eerst met de vouwwagen, later met de caravan. Ik sliep met mijn zus in zo’n klein iglotentje ernaast. Het was 1995, in Mimizan, aan de Franse kust. Op een dag ontmoette ik daar een (voor een Fransman opvallend) lange, Franse jongen. Een buurjongen op de camping. Hij: donker haar, bruine ogen en niet bang om contact te leggen. We ontmoetten elkaar op de jou de boules baan. Ik: amper 15, nog vol in mijn late groeispurt met lange, slungelige armen en benen. Mijn blonde haren licht door de zon, een mijn huid gebruind. Verlegen. Ga ik hier een ware histoire d’amour vertellen? Nee, sorry. Het liep toch even anders. Zo groen als gras als ik was, begon het contact als een onschuldige vriendschap. We wisselden adressen uit en begonnen te schrijven. Het begon klein en het had kunnen verwateren, maar dat gebeurde niet. We schreven maar liefst drie jaar lang. En beetje bij beetje viel ik voor hem. En de Franse taal. Dat merkte ik ook tijdens mijn laatste jaren op de middelbare school, toen ik de taal steeds meer begreep en leek te kunnen voelen. Het leren werd bijna intuïtief. Frans studeren? Het werd 1999. Ik stond op een kruispunt: wat voor vervolgopleiding zou ik gaan doen? De Franse taal trok mij meer en meer, maar ik had met mijn havo niet de juiste vooropleiding om Frans te gaan studeren aan de universiteit, hoe hoog mijn cijfers (ik vond het zelf ook bizar; het waren negens) op de havo ook waren voor dit vak. Ik besloot de lerarenopleiding Frans te beginnen. Ik had het idee opgevat dat ik mijn liefde voor de taal bij een educatieve uitgeverij zou kunnen inzetten voor het ontwikkelen van lesmaterialen. Maar daar bleef het niet bij. Na zoveel jaar schrijven, zou ik mijn Zuid-Franse penvriend opzoeken. Niet wetend of het liefde of vriendschap was. Het was spannend: ik zou een week bij hem en zijn ouders logeren. En dus alleen maar Frans kunnen praten, zij spraken immers geen Engels. Dit bleek het begin te zijn van een nieuw avontuur. Ik vond er geen romantische liefde, maar wel iets anders: ik leerde de Franse cultuur een beetje meer kennen. Het gezin nam mij op als een familielid en leerde mij Franse gebruiken, Franse taaldingen en gewoontes. Ik ben nog een aantal keren teruggegaan en heb het Zuid-Franse leven opgesnoven in die jaren. Reisjes Ook maakte ik regelmatig reisjes naar Parijs met Nederlandse vrienden en familie. En ontdekte ik Noord-Frankrijk tijdens mijn eerste bezoek aan Duinkerken. Niet lang daarna nam mijn leven een andere vlucht en maakte ik andere reizen. Meer innerlijke reizen. En koos voor een leven vol rust en ruimte. En niet veel later had ik zelf een gezin, dieren en andere dingen die een tijd voor andere behoeftes zorgden. Soms schrijf ik nog steeds met de Franse familie. Zij zitten in mijn hart. Net als de Franse taal. Weer terug in France Sinds een aantal jaar kom ik weer in Frankrijk. Niet meer op de manier zoals ik het vroeger aanpakte in mijn jeugd. Tegenwoordig maken we korte reizen naar Noord-Frankrijk en vinden we het een sport om mooie, magische plekjes te ontdekken. Mijn tips weten? Hier vind je ze! Op een manier die voor ons heel relaxt is: maximaal 1 dag reizen met onze eigen auto en ons gezin (incl. onze puberzoon met onze twee teckeltjes). En ondertussen blijf ik mijn Frans onderhouden door te luisteren naar Franse muziek, tv-programma’s te kijken en zo nu en dan Franse boeken en artikelen te lezen. Dat verveelt jamais.